Ishtar – Uitdagen
Godin Ishtar was enkele duizenden jaren voor Christus in verschillende beschavingen bekend. In de Sumerische cultuur stond ze bekend als Manna. De Feniciërs noemden haar Astarte. In het oude Babylon was ze Ishtar.
In al haar gedaanten is Ishtar pittig, uitdagend en veeleisend. Ze wil aanbeden worden, liefhebben en bemind worden. Wanneer deuren voor haar worden gesloten door een of andere regel, ongeacht of die regel ooit eerder is gedwarsboomd of gebroken is of niet, is haar reactie dat als die deuren niet voor haar worden geopend ze er doorheen zal breken en indien nodig zal open schoppen om haar zin te krijgen. Deze houding stelde haar in staat om levenservaringen op te doen die aan anderen werden ontzegd. Deze waren uitdagend maar transformerend. Ze gaat de uitdagingen die inherent zijn aan haar avonturen niet uit de weg, maar ze eist ook dat ze slaagt. Ze is een moedige en onverschrokken godin.
Ishtar zou de ster zijn die we kennen als Venus, de helderste ster aan onze hemel (afgezien van de zon). Net als Venus is ze altijd in ontwikkeling, verschuift haar positie als de morgenster om de avondster te worden, in een voortdurende dans met de aarde voordat ze achter de zon verdwijnt en weer opkomt als de morgenster. In tijdloze wijsheid wordt Venus erkend als een hoogontwikkelde planeet die de aarde helpt als een zusterlijke, spirituele gids op haar evolutionaire pad naar een hoger bewustzijn. Ishtar bevat dit hogere bewustzijn en licht en staat bekend als een godin van liefde, vruchtbaarheid en seksualiteit maar ook van oorlog. Door de eeuwen heen is er van haar gehouden, ze is aanbeden en gevreesd. Men geloofde dat haar energie schoonheid zou brengen, maar vaak ook grote chaos en ontreddering. Venus heeft een hoger bewustzijn. Hoger bewustzijn bevat een hogere spanning van goddelijke elektriciteit. De effecten van een intens hoger bewustzijn voor degenen aan de ontvangende kant, hangen af van de finesse waarmee het bewustzijn wordt geleverd en de capaciteit van de ontvanger. Alle problemen, talenten, bekwaamheden of gaven in de geest, het lichaam of de ziel van het ontvangende voertuig – of het nu een persoon, een plaats of een planeet is – zullen versterkt worden door de intensiteit van het hogere bewustzijn. Als er weinig verschil is in de spanning van de gever en de ontvanger, dan kan de verschuiving behulpzaam, opbeurend, liefdevol en verhelderend zijn. De ontvanger zal zich beter, energieker en gelukkiger voelen. Als er veel ongelijkheid is tussen de gever en de ontvanger, dan kan het resultaat minder prettig zijn, ook al is dat hogere bewustzijn in wezen liefde. Net als verbrand worden door de zon, kunnen de resultaten pijnlijk zijn als de blootstelling te groot is voor de ontvanger. In plaats van zich verheven te voelen, kan de ontvanger onrust ervaren, angst, terreur, chaos of oorlog. In plaats van aangetrokken te worden door de energie, voelen ze zich misschien afgestoten en willen ze er vanaf. Dit is vooral het geval als de ontvanger veel angst in zich heeft die opkomt als reactie op de aanwezigheid van liefde en ze niet in staat zijn om het te doorstaan. Liefde is een krachtige kracht. Hoe vreemd het ook mag lijken, soms is meer liefde niet per se nuttiger. Wat helpt is genoeg liefde voor groei en heling. Genoeg is het beste.
Als we onszelf helen, zijn we in staat om een hoger bewustzijn te ontvangen en het als verzorgend te ervaren. Soms roept het ook pijn op echter terwijl we groeien, ervaren we meer van het leven en kunnen we het verdragen. Het vereist een enorme emotionele, mentale en fysieke kracht om groot lijden, of het nu ons eigen lijden is of dat van de wereld, en het hartstochtelijke verlangen naar het Goddelijke, dat ons hart met toewijding vervult, te verdragen. Als we het de tijd geven en bereid zijn om het leven te omarmen als de ultieme spirituele persoonlijke trainer dan zullen we onze goddelijke kracht opbouwen door ervaring. Dit wordt mogelijk als we geloven dat het leven altijd weet wat ons zal helpen om het volgende niveau te bereiken en wat ons in staat zal stellen om te worden bediend en te dienen maar ook hoe het dat ons kan bezorgen via onze ervaringen. Heling van Ishtar brengt ons zelfacceptatie en innerlijke waardigheid. Hierdoor zijn we klaar, bereid en in staat om alle goddelijke uitstraling te ontvangen die ze in onze harten wil laten schijnen door het ontvouwen van onze levensreis. We personaliseren ‘negatieve’ gebeurtenissen in ons leven niet langer. In plaats daarvan zien we ze als mogelijkheden waardoor we de kans krijgen om alles te worden wat we kunnen zijn, geholpen door de hand van een grote en liefdevolle intelligentie.
In de leerzame verhalen van Ishtar is ze toegewijd aan de verruiming van het bewustzijn, waarvan ze weet dat het liefde is. Ze daalt af naar de onderwereld, de wereld van de dood, en kan uit die ervaring weer tot leven komen. Dit is vergelijkbaar met hoe Venus in het westen afdaalt als de avondster, een tijdlang niet zichtbaar is en uiteindelijk in het oosten opkomt als de Morgenster. Voor Ishtar is dit is geen bijna-doodervaring, het is een doodservaring, maar een die tot leven leidt. Hoewel ze de koningin van hemel en aarde is, kreeg Ishtar te horen dat ze geen heerschappij over de dood kon hebben. Die macht is van de koningin van de onderwereld, haar zus, Erishkegal. Ishtar weigert te accepteren dat de dood macht over haar zou hebben, omdat ze weet dat ze liefde is – het ultieme bewustzijn. Dus ondanks dat elk wezen en iedere wet ertegen is, schrijdt ze naar de poorten van de onderwereld en bonkt op de deuren en eist dat ze voor haar worden geopend. Ze heeft de energie van te eisen, zodat niets haar wordt onthouden. Ze eist het niet als een kind, want ze is meer dan bereid het lijden te dragen dat met haar verzoeken gepaard gaat en verantwoordelijkheid te nemen voor haar groei door dat lijden. Ze eist als iemand die het leven lief heeft en uitdagend haar tong uitsteekt tegen regels en traditie, en beweert dat ze alles zal weten en ervaren, want ze is alles wat het leven te bieden heeft waard, en ze zal het krijgen. En niet alleen dat want ze is liefde en daarom zal niets haar spirit temmen of kunnen stoppen.
Deze houding is nogal ongebruikelijk en de angstaanjagende poorten van de dood die naar de onderwereld leiden, zijn er niet aan gewend dat godinnen hen dreigen in te trappen. De poorten gaan open en Ishtar stapt in een avontuur dat uitdagender blijkt te zijn dan zelfs zij had verwacht. Zo kan het leven soms zijn, we willen iets manifesteren. We willen dat ons leven en de manier waarop we leven groter is dan de angsten die het massabewustzijn domineren. We willen niet beperkt worden door de angst om niet genoeg te hebben, angst voor ons voortbestaan of angst in welke vorm dan ook. We kunnen proberen het van ons af te schudden en op een andere manier te leven, vanuit ons hart rebellerend tegen alles wat tegen ons zou zeggen: “Je kunt niet leven met de vrijheid, speelsheid en overvloed die je wilt, je kunt het gewoon niet!” In ons hart verklaren we: “Maar ik doe het toch! Ik kan niet toegeven aan angst! Ik weet niet hoe het zal uitpakken, maar het moet gewoon!” Wanneer we dit niet alleen denken, maar het beginnen te geloven en ernaar handelen op een manier die haaks staat op het reguliere bewustzijn en het massale geloof van wat mogelijk is,dan is Ishtar springlevend in ons. Dus … Ishtar handelt naar haar moedige keuze en daalt af naar de onderwereld en moet een aantal onverwachte prijzen betalen. Bij elk van de zeven poorten die ze doorgaat wordt iets van grote waarde voor haar afgenomen. Het zijn dingen die het aller belangrijkst voor haar zijn. Ze kan zich niet voorstellen om zonder hen te leven, omdat ze gelooft dat ze deel uitmaken van wie ze is. Zo geeft ze haar kroon op, haar royalty, haar macht van heerschappij, haar fysieke vitaliteit en kracht, haar arrogantie en trots, zelfs haar spirit, totdat er uiteindelijk niets meer over is. Ze is verzwakt, ontdaan van haar krachten en identiteit, totdat ze volledig naakt is, ver van haar geliefden en de wereld die ze heeft gekend – alleen in de diepten van de hel. Ze wordt vervolgens meegenomen naar haar zus, Erishkegal, de koningin en de Meesteres van de Dood, die de onderwereld regeert. Erishkegal hangt Ishtar, die in de greep van de dood verkeert, aan een vleeshaak. Daar hangt ze dood, drie dagen en nachten.
Degenen onder jullie die al eens door een of ander transformatieproces zijn gegaan, zullen al weten dat het iets is dat lijkt op het doormaken van een dood. Het proces omvat de dood van wie we ooit dachten te zijn, zodat we een andere, meer complete versie van onszelf kunnen worden. Dat kan veel pijn met zich meebrengen, vooral als het transformatieproces inhoudt dat we afscheid moeten nemen van een identiteit of geloofssysteem dat we hebben gebruikt om onszelf op de een of andere manier te ondersteunen. Als we denken dat we alleen van onszelf kunnen houden zolang we nooit iets doen wat we echt onaanvaardbaar vinden, of geloven dat we waardig zijn omdat we intelligentie hebben of omdat we advocaat, dokter of een goed persoon etc. zijn dan kun je er vrijwel zeker van uitgaan dat die overtuigingen in transformatieprocessen op de proef zullen worden gesteld. Het is moeilijk om het verlies te dragen van dingen waar we van houden. Het kan een persoon zijn waarvan we denken niet zonder te kunnen of zelfs de persoon die we denken te zijn die moet worden vrijgelaten zodat we meer kunnen worden van wie we werkelijk zijn. Dit kan betekenen dat we moeten accepteren dat we geen ééndimensionaal wezen zijn maar veel complexer met duisternis en licht. Dat is misschien moeilijk te accepteren voor ons. Maar ook voor degenen die verwachten dat we ons blijven gedragen zoals we altijd hebben gedaan.
Soms is het niet alleen interne verandering die optreedt in het transformatieproces, maar ook externe verandering. We kunnen gedwongen worden te verhuizen of het gevoel hebben dat we geen andere keuze hebben dan een relatie te beëindigen of te stoppen met het zien van familieleden die slecht zijn voor onze gezondheid. Bij die keuzes lijden we verlies. Er is ook een kans op een nieuwe start, maar toch is er verlies. Om verlies te verwerken, moeten we rouwen. Zelfs als we op een bepaald niveau blij zijn om het achter ons te laten we kunnen het alleen volledig loslaten door te rouwen. Dat kan betekenen pijn, verdriet, droevenis en/of woede voelen, dat hoort bij het helingsproces. Het is niet leuk, maar vastzitten in het verleden en niet verder kunnen zou uiteindelijk nog minder leuk zijn.
Het idee van afdalen in een gevaarlijke en donkere wereld waardoor we kunnen helen en daardoor groeien, bestaat in sjamanistische tradities en andere transformationele healings zoals Jungiaanse psychotherapie. De noodzaak om ervaringen te hebben die onze identiteit en gehechtheid aan de buitenwereld afbreken, evenals ervaringen die je opdoet in tijden van verlies, verdriet en de dood van het oude om het nieuwe aan te kunnen, wordt algemeen erkend. Het is eenzelfde reis, met een ander perspectief, die Christus maakte door zijn afdaling in de donkere nacht van de ziel en zijn daaropvolgende kruisiging en opstanding. Het is ook de reis die Ishtar maakt in haar wijsheidsverhalen. De afdaling en de daarmee gepaard gaande dood is als meststof voor nieuw leven. Het kan goed zijn om dit te onthouden wanneer we voelen dat dingen op verschillende momenten in ons leven uit elkaar vallen of wegglippen. Zelfs als we geen uitdaging zijn aangegaan gaat het leven nog steeds door en worden we soms gewoon geroepen om groter te leven. Dat betekent dat sommige dingen (ook al hebben we ze liefgehad en misschien nog steeds) te klein zullen zijn voor dat grotere bestaan en zullen moeten verdwijnen. Dit staat in dienst van onze groei.
We kunnen soms vastlopen in het focussen op wat er eindigt en dat hoort bij het rouwproces. Maar zelfs de geringste erkenning op een dieper niveau dat dit einde deel uitmaakt van een groter begin, kan ons voldoende hoop geven om de ervaring van verdriet, verlies, angst, pijn of het groeien door de schaduw van de dood te dragen terwijl we het nieuw leven worden binnen geleidt. Een onderwereldervaring, of afdaling, kan worden getriggered door een diep en overweldigend verdriet als gevolg van overlijden, echtscheiding, een tragedie of zelfs de dood van een identiteit (misschien door kinderen die het nest verlaten of een ontslag op het werk). Dit leidt tot desoriëntatie, verwarring, onzekerheid en een diepe vraag over wie we zijn en wat ons doel zou kunnen zijn. Onze reis naar de onderwereld kan plaatsvinden middels bijvoorbeeld een depressie, een bewustzijnscrisis (tussen ons opkomende spirituele pad en een conflict met onze eerdere ‘rollen’ van moeder, goede dochter, toegewijde echtgenote) of een ziekte in ons lichaam of zelfs in het lichaam van een geliefde waarbij we ons machteloos voelen om te helpen.
Voor gevorderde zielen heeft de reis naar de onderwereld soms helemaal geen uiterlijke trigger. Het interne proces is net zo sterk en echt alsof er een externe ‘oorzaak’ was. Echter de gevorderde ziel ontvangt een aanvullende test. De test of ze hun oproep om af te dalen zullen accepteren door simpelweg hun gevoelens te eren, ook al lijkt er niets mis te zijn in hun levens om een transformatieproces te rechtvaardigen. Bij zo’n ziel groeit de ziel innerlijk en dit zal op een gegeven moment inhouden dat ze de duisternis binnengaat als een weg naar heelheid. Het kan een nog grotere uitdaging zijn om in dit soort situaties te verkeren. Omdat het vaak gemakkelijker is om de duisternis die je ervaart te accepteren als er een reden voor lijkt te zijn. Er is echter een reden, het is gewoon goddelijk in plaats van fysiek zichtbaar. Echter de groei die wordt verkregen door de ervaring is reden genoeg. Het vertrouwen dat vereist is voor de persoon die door zo’n ervaring gaat, bouwt meer goddelijke kracht in hun ziel. Als ze hier zijn om bijvoorbeeld helend werk te doen, heeft de ziel kracht nodig om effectief te zijn in dat werk. De donkere nacht zal waarschijnlijk deel uitmaken van hun spirituele training. Het kan een zware taak zijn om niet aan je gezond verstand te gaan twijfelen of je ervaring te ontkrachten als er geen logische manier is om de duisternis te rechtvaardigen. Toch zal de gevorderde ziel de ervaring doormaken en hun innerlijke waarheden eren, ongeacht of ze logisch lijken of niet. Ishtar gaat volledig voor het leven en de waarheid en geeft niet om logische verklaringen of rechtvaardiging. Ze kan ons helpen de waarheid van onze ervaring te accepteren zonder het uit te hoeven leggen en zonder het te kunnen rationaliseren.
Wat de schijnbare reden voor de afdaling ook is, als het gebeurt, zul je het voelen. Het zal uiteindelijk onmogelijk worden om je ertegen te verzetten. Als we niet vrijwillig gaan wanneer het onze tijd is om af te dalen, zullen we gedwongen worden om dit te doen door ziekte, depressie, verwonding of andere krachten buiten onze bewuste controle. Soms, als we ons niet realiseren wat er gebeurt een afdaling is, en niet bewust omgaan met de gevoelens en ervaringen die bij ons opkomen, kunnen we ons uiteindelijk bijna zombie-achtig voelen. Het leven heeft niet meer dezelfde aantrekkingskracht. We kunnen verslaafd raken om zo te proberen de ondergrondse aantrekkingskracht van innerlijke oriëntatie en innerlijke heling te vermijden. Het kan ook zijn dat we onszelf bekritiseren en ons afvragen waarom we niet meer energie kunnen hebben, meer gefocust of energieker kunnen zijn. We hebben misschien minder energie voor lichaamsbeweging, minder interesse in seks of gaan juist de andere kant op en proberen het proces te weerstaan door ons te gedragen met overmatige lichaamsbeweging, seks, winkelen, drinken of socializen. Dit gaat door totdat die dingen zo destructief worden dat we moeten stoppen, of een andere crisis wordt opgeroepen en we worden gedwongen om naar binnen te keren.
Er wordt gezegd dat terwijl Ishtar afdaalt naar de onderwereld alle seksuele relaties in de buitenwereld werden stopgezet. Dit spreekt van de heroriëntatie van onze natuurlijke energieën wanneer we ons in een diepe helingscrisis begeven. Als de afdaling naar iets heel uitdagends gaat, moeten we misschien de energie die we normaal zouden gebruiken voor socialiseren, spelen, sporten, seks, studie of werk volledig inzetten om ons helingsproces energetisch te ondersteunen. Dit is tijdelijk, maar het kan moeilijk zijn voor degenen die het gevoel hebben dat ze plotseling van de radar zijn verdwenen of geen energie meer hebben om in een relatie te steken. Het is niet ongewoon, wanneer we door onze eigen onderwereldervaring gaan, om te ontdekken dat het leven in de buitenwereld niet meer functioneert zoals gewoonlijk. We kunnen alleen ons best doen om dit aan onze dierbaren uit te leggen, zodat ze misschien (gedeeltelijk) begrijpen wat er gebeurt. We kunnen ook bidden dat alle betrokkenen door het proces zullen worden geleid. Hoe moeilijk het ook is, we moeten op dit proces vertrouwen. Er zijn geen halve maatregelen in een afdaling. Als we proberen eruit te komen voordat we drie dagen dood zijn, (symbolisch gesproken) zal ons nieuwe leven geen tijd hebben gehad om zich te vormen en zal de volledige heling niet hebben plaatsgevonden. De volledige rijkdom van het proces heeft tijd nodig om te ontstaan. We moeten ons zo lang als nodig aan de metaforische “vleeshaak” laten hangen.
In de moderne cultuur wordt ons vaak geleerd om te proberen onszelf uit een neerwaarts spiraalvormig bewustzijn te trekken alsof het een slecht humeur is dat vermeden moet worden. Kop op! Glimlach! Wees dankbaar voor alles wat je hebt! Deze houding is soms nuttig, maar als je een afdaling nodig hebt om te groeien, zullen deze dooddoeners niets voor je doen. Het is alsof je de aanval van een tsunami probeert te stoppen met een paraplu. Je zult er gewoon doorheen moeten gaan en zien waar het je brengt. De neerwaartse spiraal naar de onderwereld is niet te vergelijken met een slecht humeur. Het kan ons een ongelooflijke energie en een reeks inzichten geven. Bovvendien kan het ons in een diepere verbinding brengen met ons echte zelf waardoor we ons realiseren dat we klaar zijn om los te laten wat we niet langer nodig hebben, om open te staan voor het nieuwe leven dat van binnenuit losbarst. Net als een zaadje dat zijn groeireis alleen vanuit de duisternis kan beginnen, hebben wij soms ook duisternis nodig. Het is een beetje alsof we rigoureus worden gesnoeid, zodat we kunnen bloeien als het weer tijd is voor de lente. Elke tijdelijke inzet van onze innerlijke energie om te werken met dromen, visioenen, inzichten en meditaties zal ons helpen wanneer we weer tevoorschijn komen (wat we natuurlijk zullen doen). Net zoals we naar beneden werden getrokken, zullen we omhoog worden geduwd wanneer de tijd rijp is. Op het moment dat we weer tevoorschijn komen, zullen we lichter, helderder en doelgerichter zijn. Bovendien zijn we dan in staat om nog meer van onszelf in te brengen in relaties waarmee we doorgaan en in de nieuwe relaties die we in ons leven zullen aantrekken.
De sjamaan en de heler begrijpen allebei, op een hoog niveau van intelligente evolutie, dat de dood het leven kan voeden. Natuurlijk kan het het ook vernietigen als we ons afsluiten van groei of weerstand bieden aan onze levenservaringen en waar ze ons naartoe leiden. Want dan kan de doodsenergie repressief en destructief worden voor het nieuwe leven dat vanuit ons binnenste probeert te komen. We moeten de dood kunnen accepteren van hoe we onszelf hebben gedefinieerd en onze behoefte om alles te willen begrijpen loslaten, ten gunste van de bereidheid om gewoon te zijn en eerlijk te leven en te reageren op het leven met hart en ziel. Als we dat kunnen, dan komt Ishtars vechtlust in ons naar boven. Haar uitdagende intentie, om zich hartstochtelijk te verenigen met alles in het leven, komt tot leven in ons. Het is krachtiger dan angst en opwindender dan de behoefte aan controle. Er is geen deel van Ishtars wezen dat tegen het leven zegt: “Ja, ik wil wat je me te bieden hebt, maar alleen als ik me niet hoef te veranderen of me niet op mijn gemak, geconfronteerd of uitgedaagd hoef te voelen.” In plaats daarvan rent ze stoutmoedig naar voren en verklaart aan het leven: “Ik wil je hebben! Alles! Kom maar op!” Ze voelt zich nooit vernederd door hetgeen ze meemaakt. Als een minnaar haar afwijst of iemand zich op een teleurstellende manier gedraagt, met iets minder dan de aanbidding en toewijding waarvan ze weet dat ze die verdient, aarzelt ze niet om haar mening hierover te uiten.
Een zachtaardige en ingetogen godin is ze niet. Haar meedogenloze uitstorting van licht komt van een plek waar ze niets achterhoudt. Ze heeft geen schaamte of schuld in zich, dus ze kan onvoorwaardelijk zichzelf zijn. Ze laat al haar levenservaringen zien met openheid, eerlijkheid en deinst niet terug voor wat degenen die aan schaamte en schuld lijden een bron van vernedering zouden kunnen vinden. Voor haar is het slechts een onderdeel van het zich openstellen voor de totaliteit van het leven. Als ze zich moet uitkleden en aan een haak moet hangen in haar zoektocht naar volledige en totale empowerment door liefde, dan zij het zo. Ze interpreteert levensgebeurtenissen niet als een persoonlijke aanval of oordeel over haar waarde. Ze gaat gewoon met hen om als leerervaringen. Als we de neiging hebben om ons te schamen, beschaamd, vernederd of minder waardig te voelen vanwege een samenloop van omstandigheden of het gedrag van iemand anders, kan de gedurfde eigenliefde en waardigheid van Ishtar ons helpen. Ze leert ons namelijk om onze eigen plek in te nemen en niet toe te staan dat situaties buiten onze controle of het bewustzijn van andere mensen ons naar beneden halen of ons zelfrespect en zelfvertrouwen ondermijnen.
Ishtar leert ons ook de les van absoluut vertrouwen in liefde. Het is liefde en mededogen die Ishtar uiteindelijk bevrijden om hernieuwd op te staan uit de onderwereld. Haar zus, Erishkegal, koningin van de onderwereld, is in doodsangst als Ishtar dood aan de vleeshaak hangt. Het verhaal gaat dat Erishkegal op dat moment moet bevallen. Ze probeert leven te brengen, maar om dit te doen, heeft ze nodig wat Ishtar is – liefde. Ze hebben elkaar allebei nodig. Als de Erishkegal in ons gekweld wordt, voelen we haar pijn. Er is maar één ding dat Eriskegal kan redden van haar pijn en het is hetzelfde dat Ishtar redt door haar weer tot leven te brengen. Dat is liefde.
Het verhaal gaat dat twee kleine, harige wezens van de wereld boven, gewapend met instructies van een wijze man over hoe ze Ishtar moeten redden, de onderwereld ingaan op een missie om hun kostbare koningin weer tot leven te brengen. Het bericht was naar buiten gekomen, dat de godin was uitgekleed en dood in de onderwereld lag, waar ze niet thuishoorde. Ze was namelijk liefde en ze hoorde bij het leven, niet bij de dood. Wat interessant is aan dit kleine, bontgekleurde duo is dat de volgende fase van het verhaal, de oplossing ervan, van hen afhangt, ook al hebben ze niet echt veel macht. Wat ze wel hebben, is het vermogen om hun instructies getrouw uit te voeren, wat ze ook doen. Ze marcheren recht naar Erishkegal terwijl ze kreunt en kronkelt van pijn over haar donkere troon. Ze kregen de opdracht van de wijze man om eenvoudig alles te herhalen wat Erishkegal zegt of doet. Vermoedelijk in de stijl van een meelevende counselor die luistert naar wat je zegt en het zo naar je terugkaatst je voelt je gehoord en begrepen (dit wordt spiegelen genoemd). Als je ooit in zo’n situatie bent geweest, weet je hoe volledig helend het op zichzelf kan zijn. Het werkt ook voor Erishkegal. Deze harige, kleine wezentjes reageren volledig op haar en blijven aanwezig bij wat ze doormaakt. Erishkegal voelt iets in die aanwezigheid. Ze verlichten haar eenzaamheid en ze kan haar geboorteproces verdragen. Ze biedt hen een beloning aan voor hun vriendelijkheid en hulp in haar uur van nood. Zij claimen Ishtar als hun prijs en die wordt toegekend.
Het is liefde die dit leerverhaal tot een succesvol einde brengt. Telkens wanneer we door de ontberingen van transformatie gaan, helpt het om dat te onthouden. Wij die op het pad zijn als helers hebben liefde nodig om ons door alles heen te trekken wat er van ons wordt gevraagd. Soms moeten we afdalen voor onze eigen groei, maar soms ook voor de groei van ons vermogen om anderen te bereiken. Op dit moment in de evolutionaire geschiedenis is de duisternis behoorlijk rijk en rijp, zijn de geboortepijnen van transformatie erg sterk en kunnen mensen verdwalen, verward, gedesoriënteerd en zelfs angstig worden. Als helers moeten we mededogen en empathie hebben voor het menselijk lot. Dat mededogen wordt vaak bereikt door onze eigen strijd. We weten echt hoe het is voor iemand die het moeilijk heeft, omdat we de reis zelf hebben gemaakt. Door die zwaarbevochten wijsheid kunnen we op een begripvolle manier in contact komen met anderen en zij met ons. Dit is iets speciaals aan Ishtar. Ze heeft het lijden meegemaakt en weet wat het is om lief te hebben en bemind te worden. Ze leert ons hoe we onze ervaringen kunnen gebruiken om het leven beter te dienen en ons eigen hart en de wereld te helen.